Vanaf 8 juli tot eind augustus 2018 is mijn tentoonstelling "Keuzestress te bezichtigen in kunstruimte ArtOne, gehuisvest bij Artikel 1 Overijssel, het meldpunt discriminatie aan de Oldenzaalsestraat 3 in Enschede.

Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat ik deze film heb gemaakt met Paul Kruize.

Er is veel gebeurt, sindsdien. 

Inmiddels hebben meer dan 50000 mensen dit bekeken. Dat is een raar idee maar ook wel leuk.

Veel fijne reacties gekregen. Positief in de logische zin.

Desondanks vond ik de vindingrijkste: " Looks like a Serial Killer making a pair of jeans for his next victim."

Haha!.

Paul's Site

http://www.paulkruizejeans.com

De video op Vimeo

http://bit.ly/PKJNS

Met Project Uitloper experimenteren de kunstenaars Christel Burghoorn en Annemarie Huirne met kiemgroenten op draagbaar textiel. 

MOMENTUM, MIST & MISMATCH EXPOSITIE MAAND JUNI BIJ KUNSTENAARSINITIATIEF B93 IN ENSCHEDE

Gedurende de maand juni 2017 was mijn 2e expositie van dit jaar te bezichtigen bij Kunstenaarsinitiatief B93 in aan de Hoge Bothofstraat 166 in Enschede

Tijdens deze expositie toonde ik portretten  van mensen  die een andere wending aan hun leven hebben gegeven.  Ik hang er letterlijk en figuurlijk tussen maar om een andere reden.

Vanaf 8 juli tot eind augustus 2018 is mijn tentoonstelling "Keuzestress te bezichtigen in kunstruimte ArtOne, gehuisvest bij Artikel 1 Overijssel, het meldpunt discriminatie aan de Oldenzaalsestraat 3 in Enschede.

“Veel fotografen zullen het gevoel kennen van het één met het moment zijn als ze op de ontspanner drukken. Dat is superfijn en ook een beetje verslavend. Maar daarna begint de ellende: Dat je na al die “Nu-tjes” moet gaan kiezen welke beelden de eindstreep gaan halen!. Exposeren is voor mij een soort test: Komt wat ik wil laten zien ook over? Ik hoop dat mijn manier van kijken, gezien wordt”  

DE KEUZE IS REUZE 

Ik voel me zowel bevoorrecht als gehandicapt met de keuzevrijheid die ik heb. Eigenlijk wil ik niet kiezen. Het betekent dat je iets anders moet laten. 

OLDSCHOOL vs. NOWSCHOOL 

NowSchool, ja Digitale fotografie kun je nauwelijks meer new noemen. Als fotograaf had je tot pakweg 20 jaar geleden minder te kiezen: Een stuk of 4 goede foto’s op een rolletje van 36 als je geluk had. Als je die ging afdrukken in de doka, was je wel even een middagje of een avondje zoet.  

Vandaag de dag is het maken en bewerken van een foto veel sneller en handiger te doen met computers en smartphones.  Ik schiet nog steeds graag op film maar bewerk de foto’s digitaal. Ik ben geen purist, wat dat aangaat. Niet analoog van begin to eind. Als het gaat om apparatuur en techniek, maakt het voor mijn vrije werk niet uit wat ik gebruik. Eigenlijk kies je wat dat betreft voor een bepaalde mate van beperking of hoeveelheid mogelijkheden. Het is maar hoe je het bekijkt.  

Wat ik fijn vind aan werken met film is de beperking van 36 beelden per rolletje. Je gaat niet in het wilde weg schieten, althans ik niet.  

Tijdens opdrachten werk ik voornamelijk digitaal. Ook daar hou ik een rolletjes-mentaliteit aan. Maximaal 1 of 2 foto’s per situatie. Dat maakt de boel een stuk overzichtelijker. Minder keuzestress. 

OVER DE TENTOONSTELLING 

Deze tentoonstelling bestaat uit beelden die ik de afgelopen jaren heb gemaakt maar waar nog nooit licht op is gevallen. Ze bestonden wel maar alleen als data of als negatief. Het oudste beeld komt uit 1988. Mijn eerste jaar AKI en mijn eerste spiegelreflexcamera. De nieuwste beelden heb ik afgelopen mei gemaakt in Rome met mijn iPhone 

Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat ik deze film heb gemaakt met Paul Kruize.

Er is veel gebeurt, sindsdien. 

Inmiddels hebben meer dan 50000 mensen dit bekeken. Dat is een raar idee maar ook wel leuk.

Veel fijne reacties gekregen. Positief in de logische zin.

Desondanks vond ik de vindingrijkste: " Looks like a Serial Killer making a pair of jeans for his next victim."

Haha!.

Paul's Site

http://www.paulkruizejeans.com

De video op Vimeo

http://bit.ly/PKJNS

Met Project Uitloper experimenteren de kunstenaars Christel Burghoorn en Annemarie Huirne met kiemgroenten op draagbaar textiel. 

Het is al weer bijna een jaar geleden dat Glas -in-loodkunstenaar en groente-expert Christel Burghoorn en ontwerper/kunstenaar Annemarie Huirne zijn met hun Project Uitloper zijn begonnen. Op het Maker Festival Twente 2017  presenteerden zij Kiemjuwelen en een jas van tarwegras.

Model Dorien, die de kiemobjecten hier draagt, heb ik voor hen gefotografeerd. Er was haast bij want de buitentemperatuur steeg en de kiemen en het gras waren al bijna over het toppunt na het festival. Inmiddels zijn de meeste kiemen in de salade beland.

Voor wat betreft Project uitloper: Wordt vervolgd... 

MOMENTUM, MIST & MISMATCH EXPOSITIE MAAND JUNI BIJ KUNSTENAARSINITIATIEF B93 IN ENSCHEDE

Gedurende de maand juni 2017 was mijn 2e expositie van dit jaar te bezichtigen bij Kunstenaarsinitiatief B93 in aan de Hoge Bothofstraat 166 in Enschede

Richard Bussink, Enschede, Juni 2017

Momentum, Mist & Mismatch.

Probeer het maar eens heel snel uit te spreken of met 8 bier op. Het klinkt ook een beetje als een kloeke misdaad-trilogie of als een strategie om je vijand te misleiden. Toch gaat het gewoon over de foto’s die hier te zien zijn

Een paar weken geleden dacht ik na over wat ik hier te lezen staat en dit waren de woorden die me als eerste te binnen schoten. Het bekt ook best lekker. Iets om de gedachtentrein mee in gang te zetten.

Erik Put van B93 heeft het voor me uitgezocht:

“Moment: Invloed van een kracht op een lichaam waardoor het gaat draaien”

“Momentum: het moment dat uitermate geschikt lijkt iets door te zetten”

Beide omschrijvingen zijn belangrijk voor een fotograaf als ik. Ik zou Henri Cartier-Bresson kunnen citeren maar dat doe ik niet. Iedereen kan zich wel voorstellen dat het vastleggen van momenten, een kernactiviteit is van de fotograaf. Maar wat daarna gebeurt vind ik nog interessanter. Met het vergroten van het vastgelegde beeld, vergroot ik ook het moment. Ik kan dingen tegenhouden en doordrukken, uitlichten, benadrukken, opblazen en uitrekken. Noem het experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen. Ik doe het graag. 

Ik ben een typische zolderkamerkunstenaar. Hoewel ik geen zolder heb. Nou ja, wel een kleine opbergzolder maar niet echt 1 waarin je kan staan of een studio of atelier kan inrichten. Maar goed.. Typisch, in de zin dat het, in mijn geval, ook bleef bij wat ik graag doe: Experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen.

Waar het bij fotografie in de traditionele zin, het de uiteindelijke afdruk is wat je de wereld instuurt, bleven bij mij de beelden een lange tijd hangen op een harde schijf of in een negatiefhoes. Op zich is daar niets mis mee want dan val je er ook niemand mee lastig. Wat niet weet, wat niet deert. Hè, fijn: zo'n comfort zone...


In dat kader ben ik, sinds begin dit jaar bezig met een voor mij gewaagd experiment: Het laten zien wat ik maak. Kijken wat het met anderen doet. 

Op zich bevalt dat wel. Ik leer er een hoop van. Bijvoorbeeld dat grote afdrukken wel heel erg kicken zijn maar dat ze in een ruimte als dit toch weer niet zo groot lijken. Maar goed. We gewoon gaan lekker door.

Over de foto’s

Het zijn er 15: 5 enkelingen en 5 diptieken.


De beelden in de diptieken zijn samen gekomen tijdens het sorteerproces voor deze expositie. Sommige duo's komen uit een serie, anderen weer helemaal niet. Ik heb mezelf gedwongen om binnen een 10 minuten 5 duo's samen te stellen. Doel van dit onderzoek is om te kijken of ik intuïtief, zonder al te veel na te denken een bepaalde spanning kan opbouwen met 2 beelden. Matched het of niet?  

De mistbeelden komen uit een groeiende serie. dit zijn er 3. Ik kan hier heel lang naar kijken. Als naar een flakkerend kampvuur maar dan nog verstilder.

De 2 knalkleuren komen uit Venetië en uit mijn tuin. Ze zijn zo'n beetje in alles complementair aan elkaar. In kleur, qua omgeving en qua focus. Grappig. Dat ik dit nu pas zie. 

In beide gevallen was ik er op het juiste moment bij. Een perfecte zonsondergang boven de Canal Grande en het laatste avondlicht op de struisvaren. 

Tijdens deze expositie toonde ik portretten  van mensen  die een andere wending aan hun leven hebben gegeven.  Ik hang er letterlijk en figuurlijk tussen maar om een andere reden.

Richard Bussink, Enschede, Januari 2017

“Wat is een keuze?” Een tijd geleden werd die vraag mij gesteld: “Wat is een keuze?”

Lang geleden wilde ik naar de kunstacademie. Logisch: Ik tekende de hele dag. Pauzes bracht ik vaak door in de school-DOKA. Ik schreef in de schoolkrant, deed decorbouw en meer. Lekker dingen maken.

De zomervakantie naderde. Ik was net geslaagd voor de HAVO. Chris, de eigenaar van de broodjeszaak waar ik toen werkte vroeg me wat ik zou gaan doen na de zomer. Ik zei: “Eigenlijk wil ik wel naar de kunstacademie, maar ik ben nu toch te laat voor de aanmelding.” 

Het was eind mei. 

“Als dat is wat je wilt doen, moet je niet afwachten!” Zei Chris. De volgende dag ging de broodjeszaak op slot en reden Chris en ik naar Twente. Ik had me namelijk laten vertellen dat ik bij de AKI nog wel een kans had om aangenomen te worden. Van het één kwam het ander. Ik werd aangenomen en ik sta nu hier en niet in een broodjeszaak in Doetinchem. 

Titel van deze tentoonstelling is “Falling. Not Jumping/Vallen. Niet Springen” en is tevens de titel van de foto waar ik zelf op sta. 

Tijdens het samenstellen heb ik besloten alleen portretten te tonen. 

Deze zijn in de afgelopen 3 jaar genomen. Op het moment dat ik ze nam, had ik nog geen idee dat ze in deze samenstelling bij elkaar zouden komen. Toen ik mijn zelfportret erbij had gezet, begon het verhaal zich af te tekenen.

De geportretteerden zijn stuk voor stuk mensen die hun leven, in de afgelopen tijd een andere wending hebben gegeven. Aisha is vertrokken uit Twente, Jeff woont nu in Engeland, Paul heeft besloten zich volledig op handgemaakte jeans te storten, Patrick maakte een carriere-switch en Willem. Willem die meandert als de Nijl. Voor wie hem niet kent: Deze man weet waar de lurven van het leven zitten.

Zij springen, kiezen een richting. Ik bewonder dat in ze. 

Tot nu toe is mij vooral heel veel goeds komen toe-vallen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit echt hoeven te solliciteren. Er werd vóór mij (klemtoon gevalletje) gekozen of ik liet voor mij kiezen, zo lijkt het. Klinkt heel verwend, eigenlijk.. 

Terugkijkend, noem ik dat “Vallen”. Ik levert me over aan de zwaartekracht en zie dan wel waar ik uitkom: 

KWW. Niets mis mee, maar hoe rijm ik dat met de bewondering voor degenen die wel bewust voor een andere richting kiezen? 

Wat is een keuze? 

Mijn antwoord op dit moment: Eerst is er verlangen; een wens of een streven. De keuze is het besluit om er wel of niet iets mee te doen. 

Begin 2016 kreeg ik het verlangen om mijn fotografie tentoon te stellen. Hoe sterk dat ook was, ik maakte geen keuze om mijn verlangen te realiseren. Ik liet het op me afkomen tot het moment dat mijn Quinta Bies, net als mijn baas, Chris destijds, me een schop onder mijn reet gaf en mij dwong om hier te vragen of ik niet een keer kon exposeren.

Ik zou die besluiteloosheid aan twee oorzaken kunnen toeschrijven: Er op vertrouwen dat alles toch wel goed komt of gewoon koudwatervrees. Misschien een combinatie?….is dat erg? Kortom; voer voor psychologen en Dick Swaab en boekjeswijsheid, verkiezingen etc…lalala…

Verlangen en Keuze als thema vind ik dit ook wel mooi passen bij het begin van het nieuwe jaar. Goede voornemens slash verlangens en een paar frisse blikken die hier de zaak inkijken.  

We kijken naar portretten. Foto’s. 

Ik wilde de koppen levensgroot hebben. Vandaar dat ik ze op deze formaten heb laten printen. Ik heb het idee dat portretten er beter door binnenkomen. Ze zijn zwart-wit omdat ik in de meeste gevallen een zwartwitrolletje in de camera’s had zitten. Bovendien vind ik zwartwit hier in het Bolwerk ook wel lekker contrasteren met de steenrode muren. 

Tijdens het portetteren was ik wel altijd aan het kijken of er een bepaalde combinatie van zekerheid, standvastigheid en sereniteit uit de gezichten was af te lezen.

Ik hoop dat jullie het mooi vinden.

Vanaf 8 juli tot eind augustus 2018 is mijn tentoonstelling "Keuzestress te bezichtigen in kunstruimte ArtOne, gehuisvest bij Artikel 1 Overijssel, het meldpunt discriminatie aan de Oldenzaalsestraat 3 in Enschede.

“Veel fotografen zullen het gevoel kennen van het één met het moment zijn als ze op de ontspanner drukken. Dat is superfijn en ook een beetje verslavend. Maar daarna begint de ellende: Dat je na al die “Nu-tjes” moet gaan kiezen welke beelden de eindstreep gaan halen!. Exposeren is voor mij een soort test: Komt wat ik wil laten zien ook over? Ik hoop dat mijn manier van kijken, gezien wordt”  

DE KEUZE IS REUZE 

Ik voel me zowel bevoorrecht als gehandicapt met de keuzevrijheid die ik heb. Eigenlijk wil ik niet kiezen. Het betekent dat je iets anders moet laten. 

OLDSCHOOL vs. NOWSCHOOL 

NowSchool, ja Digitale fotografie kun je nauwelijks meer new noemen. Als fotograaf had je tot pakweg 20 jaar geleden minder te kiezen: Een stuk of 4 goede foto’s op een rolletje van 36 als je geluk had. Als je die ging afdrukken in de doka, was je wel even een middagje of een avondje zoet.  

Vandaag de dag is het maken en bewerken van een foto veel sneller en handiger te doen met computers en smartphones.  Ik schiet nog steeds graag op film maar bewerk de foto’s digitaal. Ik ben geen purist, wat dat aangaat. Niet analoog van begin to eind. Als het gaat om apparatuur en techniek, maakt het voor mijn vrije werk niet uit wat ik gebruik. Eigenlijk kies je wat dat betreft voor een bepaalde mate van beperking of hoeveelheid mogelijkheden. Het is maar hoe je het bekijkt.  

Wat ik fijn vind aan werken met film is de beperking van 36 beelden per rolletje. Je gaat niet in het wilde weg schieten, althans ik niet.  

Tijdens opdrachten werk ik voornamelijk digitaal. Ook daar hou ik een rolletjes-mentaliteit aan. Maximaal 1 of 2 foto’s per situatie. Dat maakt de boel een stuk overzichtelijker. Minder keuzestress. 

OVER DE TENTOONSTELLING 

Deze tentoonstelling bestaat uit beelden die ik de afgelopen jaren heb gemaakt maar waar nog nooit licht op is gevallen. Ze bestonden wel maar alleen als data of als negatief. Het oudste beeld komt uit 1988. Mijn eerste jaar AKI en mijn eerste spiegelreflexcamera. De nieuwste beelden heb ik afgelopen mei gemaakt in Rome met mijn iPhone 

Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat ik deze film heb gemaakt met Paul Kruize.

Er is veel gebeurt, sindsdien. 

Inmiddels hebben meer dan 50000 mensen dit bekeken. Dat is een raar idee maar ook wel leuk.

Veel fijne reacties gekregen. Positief in de logische zin.

Desondanks vond ik de vindingrijkste: " Looks like a Serial Killer making a pair of jeans for his next victim."

Haha!.

Paul's Site

http://www.paulkruizejeans.com

De video op Vimeo

http://bit.ly/PKJNS

Met Project Uitloper experimenteren de kunstenaars Christel Burghoorn en Annemarie Huirne met kiemgroenten op draagbaar textiel. 

Het is al weer bijna een jaar geleden dat Glas -in-loodkunstenaar en groente-expert Christel Burghoorn en ontwerper/kunstenaar Annemarie Huirne zijn met hun Project Uitloper zijn begonnen. Op het Maker Festival Twente 2017  presenteerden zij Kiemjuwelen en een jas van tarwegras.

Model Dorien, die de kiemobjecten hier draagt, heb ik voor hen gefotografeerd. Er was haast bij want de buitentemperatuur steeg en de kiemen en het gras waren al bijna over het toppunt na het festival. Inmiddels zijn de meeste kiemen in de salade beland.

Voor wat betreft Project uitloper: Wordt vervolgd... 

MOMENTUM, MIST & MISMATCH EXPOSITIE MAAND JUNI BIJ KUNSTENAARSINITIATIEF B93 IN ENSCHEDE

Gedurende de maand juni 2017 was mijn 2e expositie van dit jaar te bezichtigen bij Kunstenaarsinitiatief B93 in aan de Hoge Bothofstraat 166 in Enschede

Richard Bussink, Enschede, Juni 2017

Momentum, Mist & Mismatch.

Probeer het maar eens heel snel uit te spreken of met 8 bier op. Het klinkt ook een beetje als een kloeke misdaad-trilogie of als een strategie om je vijand te misleiden. Toch gaat het gewoon over de foto’s die hier te zien zijn

Een paar weken geleden dacht ik na over wat ik hier te lezen staat en dit waren de woorden die me als eerste te binnen schoten. Het bekt ook best lekker. Iets om de gedachtentrein mee in gang te zetten.

Erik Put van B93 heeft het voor me uitgezocht:

“Moment: Invloed van een kracht op een lichaam waardoor het gaat draaien”

“Momentum: het moment dat uitermate geschikt lijkt iets door te zetten”

Beide omschrijvingen zijn belangrijk voor een fotograaf als ik. Ik zou Henri Cartier-Bresson kunnen citeren maar dat doe ik niet. Iedereen kan zich wel voorstellen dat het vastleggen van momenten, een kernactiviteit is van de fotograaf. Maar wat daarna gebeurt vind ik nog interessanter. Met het vergroten van het vastgelegde beeld, vergroot ik ook het moment. Ik kan dingen tegenhouden en doordrukken, uitlichten, benadrukken, opblazen en uitrekken. Noem het experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen. Ik doe het graag. 

Ik ben een typische zolderkamerkunstenaar. Hoewel ik geen zolder heb. Nou ja, wel een kleine opbergzolder maar niet echt 1 waarin je kan staan of een studio of atelier kan inrichten. Maar goed.. Typisch, in de zin dat het, in mijn geval, ook bleef bij wat ik graag doe: Experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen.

Waar het bij fotografie in de traditionele zin, het de uiteindelijke afdruk is wat je de wereld instuurt, bleven bij mij de beelden een lange tijd hangen op een harde schijf of in een negatiefhoes. Op zich is daar niets mis mee want dan val je er ook niemand mee lastig. Wat niet weet, wat niet deert. Hè, fijn: zo'n comfort zone...


In dat kader ben ik, sinds begin dit jaar bezig met een voor mij gewaagd experiment: Het laten zien wat ik maak. Kijken wat het met anderen doet. 

Op zich bevalt dat wel. Ik leer er een hoop van. Bijvoorbeeld dat grote afdrukken wel heel erg kicken zijn maar dat ze in een ruimte als dit toch weer niet zo groot lijken. Maar goed. We gewoon gaan lekker door.

Over de foto’s

Het zijn er 15: 5 enkelingen en 5 diptieken.


De beelden in de diptieken zijn samen gekomen tijdens het sorteerproces voor deze expositie. Sommige duo's komen uit een serie, anderen weer helemaal niet. Ik heb mezelf gedwongen om binnen een 10 minuten 5 duo's samen te stellen. Doel van dit onderzoek is om te kijken of ik intuïtief, zonder al te veel na te denken een bepaalde spanning kan opbouwen met 2 beelden. Matched het of niet?  

De mistbeelden komen uit een groeiende serie. dit zijn er 3. Ik kan hier heel lang naar kijken. Als naar een flakkerend kampvuur maar dan nog verstilder.

De 2 knalkleuren komen uit Venetië en uit mijn tuin. Ze zijn zo'n beetje in alles complementair aan elkaar. In kleur, qua omgeving en qua focus. Grappig. Dat ik dit nu pas zie. 

In beide gevallen was ik er op het juiste moment bij. Een perfecte zonsondergang boven de Canal Grande en het laatste avondlicht op de struisvaren. 

Tijdens deze expositie toonde ik portretten  van mensen  die een andere wending aan hun leven hebben gegeven.  Ik hang er letterlijk en figuurlijk tussen maar om een andere reden.

Richard Bussink, Enschede, Januari 2017

“Wat is een keuze?” Een tijd geleden werd die vraag mij gesteld: “Wat is een keuze?”

Lang geleden wilde ik naar de kunstacademie. Logisch: Ik tekende de hele dag. Pauzes bracht ik vaak door in de school-DOKA. Ik schreef in de schoolkrant, deed decorbouw en meer. Lekker dingen maken.

De zomervakantie naderde. Ik was net geslaagd voor de HAVO. Chris, de eigenaar van de broodjeszaak waar ik toen werkte vroeg me wat ik zou gaan doen na de zomer. Ik zei: “Eigenlijk wil ik wel naar de kunstacademie, maar ik ben nu toch te laat voor de aanmelding.” 

Het was eind mei. 

“Als dat is wat je wilt doen, moet je niet afwachten!” Zei Chris. De volgende dag ging de broodjeszaak op slot en reden Chris en ik naar Twente. Ik had me namelijk laten vertellen dat ik bij de AKI nog wel een kans had om aangenomen te worden. Van het één kwam het ander. Ik werd aangenomen en ik sta nu hier en niet in een broodjeszaak in Doetinchem. 

Titel van deze tentoonstelling is “Falling. Not Jumping/Vallen. Niet Springen” en is tevens de titel van de foto waar ik zelf op sta. 

Tijdens het samenstellen heb ik besloten alleen portretten te tonen. 

Deze zijn in de afgelopen 3 jaar genomen. Op het moment dat ik ze nam, had ik nog geen idee dat ze in deze samenstelling bij elkaar zouden komen. Toen ik mijn zelfportret erbij had gezet, begon het verhaal zich af te tekenen.

De geportretteerden zijn stuk voor stuk mensen die hun leven, in de afgelopen tijd een andere wending hebben gegeven. Aisha is vertrokken uit Twente, Jeff woont nu in Engeland, Paul heeft besloten zich volledig op handgemaakte jeans te storten, Patrick maakte een carriere-switch en Willem. Willem die meandert als de Nijl. Voor wie hem niet kent: Deze man weet waar de lurven van het leven zitten.

Zij springen, kiezen een richting. Ik bewonder dat in ze. 

Tot nu toe is mij vooral heel veel goeds komen toe-vallen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit echt hoeven te solliciteren. Er werd vóór mij (klemtoon gevalletje) gekozen of ik liet voor mij kiezen, zo lijkt het. Klinkt heel verwend, eigenlijk.. 

Terugkijkend, noem ik dat “Vallen”. Ik levert me over aan de zwaartekracht en zie dan wel waar ik uitkom: 

KWW. Niets mis mee, maar hoe rijm ik dat met de bewondering voor degenen die wel bewust voor een andere richting kiezen? 

Wat is een keuze? 

Mijn antwoord op dit moment: Eerst is er verlangen; een wens of een streven. De keuze is het besluit om er wel of niet iets mee te doen. 

Begin 2016 kreeg ik het verlangen om mijn fotografie tentoon te stellen. Hoe sterk dat ook was, ik maakte geen keuze om mijn verlangen te realiseren. Ik liet het op me afkomen tot het moment dat mijn Quinta Bies, net als mijn baas, Chris destijds, me een schop onder mijn reet gaf en mij dwong om hier te vragen of ik niet een keer kon exposeren.

Ik zou die besluiteloosheid aan twee oorzaken kunnen toeschrijven: Er op vertrouwen dat alles toch wel goed komt of gewoon koudwatervrees. Misschien een combinatie?….is dat erg? Kortom; voer voor psychologen en Dick Swaab en boekjeswijsheid, verkiezingen etc…lalala…

Verlangen en Keuze als thema vind ik dit ook wel mooi passen bij het begin van het nieuwe jaar. Goede voornemens slash verlangens en een paar frisse blikken die hier de zaak inkijken.  

We kijken naar portretten. Foto’s. 

Ik wilde de koppen levensgroot hebben. Vandaar dat ik ze op deze formaten heb laten printen. Ik heb het idee dat portretten er beter door binnenkomen. Ze zijn zwart-wit omdat ik in de meeste gevallen een zwartwitrolletje in de camera’s had zitten. Bovendien vind ik zwartwit hier in het Bolwerk ook wel lekker contrasteren met de steenrode muren. 

Tijdens het portetteren was ik wel altijd aan het kijken of er een bepaalde combinatie van zekerheid, standvastigheid en sereniteit uit de gezichten was af te lezen.

Ik hoop dat jullie het mooi vinden.

Vanaf 8 juli tot eind augustus 2018 is mijn tentoonstelling "Keuzestress te bezichtigen in kunstruimte ArtOne, gehuisvest bij Artikel 1 Overijssel, het meldpunt discriminatie aan de Oldenzaalsestraat 3 in Enschede.

“Veel fotografen zullen het gevoel kennen van het één met het moment zijn als ze op de ontspanner drukken. Dat is superfijn en ook een beetje verslavend. Maar daarna begint de ellende: Dat je na al die “Nu-tjes” moet gaan kiezen welke beelden de eindstreep gaan halen!. Exposeren is voor mij een soort test: Komt wat ik wil laten zien ook over? Ik hoop dat mijn manier van kijken, gezien wordt”  

DE KEUZE IS REUZE 

Ik voel me zowel bevoorrecht als gehandicapt met de keuzevrijheid die ik heb. Eigenlijk wil ik niet kiezen. Het betekent dat je iets anders moet laten. 

OLDSCHOOL vs. NOWSCHOOL 

NowSchool, ja Digitale fotografie kun je nauwelijks meer new noemen. Als fotograaf had je tot pakweg 20 jaar geleden minder te kiezen: Een stuk of 4 goede foto’s op een rolletje van 36 als je geluk had. Als je die ging afdrukken in de doka, was je wel even een middagje of een avondje zoet.  

Vandaag de dag is het maken en bewerken van een foto veel sneller en handiger te doen met computers en smartphones.  Ik schiet nog steeds graag op film maar bewerk de foto’s digitaal. Ik ben geen purist, wat dat aangaat. Niet analoog van begin to eind. Als het gaat om apparatuur en techniek, maakt het voor mijn vrije werk niet uit wat ik gebruik. Eigenlijk kies je wat dat betreft voor een bepaalde mate van beperking of hoeveelheid mogelijkheden. Het is maar hoe je het bekijkt.  

Wat ik fijn vind aan werken met film is de beperking van 36 beelden per rolletje. Je gaat niet in het wilde weg schieten, althans ik niet.  

Tijdens opdrachten werk ik voornamelijk digitaal. Ook daar hou ik een rolletjes-mentaliteit aan. Maximaal 1 of 2 foto’s per situatie. Dat maakt de boel een stuk overzichtelijker. Minder keuzestress. 

OVER DE TENTOONSTELLING 

Deze tentoonstelling bestaat uit beelden die ik de afgelopen jaren heb gemaakt maar waar nog nooit licht op is gevallen. Ze bestonden wel maar alleen als data of als negatief. Het oudste beeld komt uit 1988. Mijn eerste jaar AKI en mijn eerste spiegelreflexcamera. De nieuwste beelden heb ik afgelopen mei gemaakt in Rome met mijn iPhone 

Het is alweer bijna 3 jaar geleden dat ik deze film heb gemaakt met Paul Kruize.

Er is veel gebeurt, sindsdien. 

Inmiddels hebben meer dan 50000 mensen dit bekeken. Dat is een raar idee maar ook wel leuk.

Veel fijne reacties gekregen. Positief in de logische zin.

Desondanks vond ik de vindingrijkste: " Looks like a Serial Killer making a pair of jeans for his next victim."

Haha!.

Paul's Site

http://www.paulkruizejeans.com

De video op Vimeo

http://bit.ly/PKJNS

Met Project Uitloper experimenteren de kunstenaars Christel Burghoorn en Annemarie Huirne met kiemgroenten op draagbaar textiel. 

Het is al weer bijna een jaar geleden dat Glas -in-loodkunstenaar en groente-expert Christel Burghoorn en ontwerper/kunstenaar Annemarie Huirne zijn met hun Project Uitloper zijn begonnen. Op het Maker Festival Twente 2017  presenteerden zij Kiemjuwelen en een jas van tarwegras.

Model Dorien, die de kiemobjecten hier draagt, heb ik voor hen gefotografeerd. Er was haast bij want de buitentemperatuur steeg en de kiemen en het gras waren al bijna over het toppunt na het festival. Inmiddels zijn de meeste kiemen in de salade beland.

Voor wat betreft Project uitloper: Wordt vervolgd... 

MOMENTUM, MIST & MISMATCH EXPOSITIE MAAND JUNI BIJ KUNSTENAARSINITIATIEF B93 IN ENSCHEDE

Gedurende de maand juni 2017 was mijn 2e expositie van dit jaar te bezichtigen bij Kunstenaarsinitiatief B93 in aan de Hoge Bothofstraat 166 in Enschede

Richard Bussink, Enschede, Juni 2017

Momentum, Mist & Mismatch.

Probeer het maar eens heel snel uit te spreken of met 8 bier op. Het klinkt ook een beetje als een kloeke misdaad-trilogie of als een strategie om je vijand te misleiden. Toch gaat het gewoon over de foto’s die hier te zien zijn

Een paar weken geleden dacht ik na over wat ik hier te lezen staat en dit waren de woorden die me als eerste te binnen schoten. Het bekt ook best lekker. Iets om de gedachtentrein mee in gang te zetten.

Erik Put van B93 heeft het voor me uitgezocht:

“Moment: Invloed van een kracht op een lichaam waardoor het gaat draaien”

“Momentum: het moment dat uitermate geschikt lijkt iets door te zetten”

Beide omschrijvingen zijn belangrijk voor een fotograaf als ik. Ik zou Henri Cartier-Bresson kunnen citeren maar dat doe ik niet. Iedereen kan zich wel voorstellen dat het vastleggen van momenten, een kernactiviteit is van de fotograaf. Maar wat daarna gebeurt vind ik nog interessanter. Met het vergroten van het vastgelegde beeld, vergroot ik ook het moment. Ik kan dingen tegenhouden en doordrukken, uitlichten, benadrukken, opblazen en uitrekken. Noem het experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen. Ik doe het graag. 

Ik ben een typische zolderkamerkunstenaar. Hoewel ik geen zolder heb. Nou ja, wel een kleine opbergzolder maar niet echt 1 waarin je kan staan of een studio of atelier kan inrichten. Maar goed.. Typisch, in de zin dat het, in mijn geval, ook bleef bij wat ik graag doe: Experimenteren, onderzoeken, spelen of pielen.

Waar het bij fotografie in de traditionele zin, het de uiteindelijke afdruk is wat je de wereld instuurt, bleven bij mij de beelden een lange tijd hangen op een harde schijf of in een negatiefhoes. Op zich is daar niets mis mee want dan val je er ook niemand mee lastig. Wat niet weet, wat niet deert. Hè, fijn: zo'n comfort zone...


In dat kader ben ik, sinds begin dit jaar bezig met een voor mij gewaagd experiment: Het laten zien wat ik maak. Kijken wat het met anderen doet. 

Op zich bevalt dat wel. Ik leer er een hoop van. Bijvoorbeeld dat grote afdrukken wel heel erg kicken zijn maar dat ze in een ruimte als dit toch weer niet zo groot lijken. Maar goed. We gewoon gaan lekker door.

Over de foto’s

Het zijn er 15: 5 enkelingen en 5 diptieken.


De beelden in de diptieken zijn samen gekomen tijdens het sorteerproces voor deze expositie. Sommige duo's komen uit een serie, anderen weer helemaal niet. Ik heb mezelf gedwongen om binnen een 10 minuten 5 duo's samen te stellen. Doel van dit onderzoek is om te kijken of ik intuïtief, zonder al te veel na te denken een bepaalde spanning kan opbouwen met 2 beelden. Matched het of niet?  

De mistbeelden komen uit een groeiende serie. dit zijn er 3. Ik kan hier heel lang naar kijken. Als naar een flakkerend kampvuur maar dan nog verstilder.

De 2 knalkleuren komen uit Venetië en uit mijn tuin. Ze zijn zo'n beetje in alles complementair aan elkaar. In kleur, qua omgeving en qua focus. Grappig. Dat ik dit nu pas zie. 

In beide gevallen was ik er op het juiste moment bij. Een perfecte zonsondergang boven de Canal Grande en het laatste avondlicht op de struisvaren. 

Tijdens deze expositie toonde ik portretten  van mensen  die een andere wending aan hun leven hebben gegeven.  Ik hang er letterlijk en figuurlijk tussen maar om een andere reden.

Richard Bussink, Enschede, Januari 2017

“Wat is een keuze?” Een tijd geleden werd die vraag mij gesteld: “Wat is een keuze?”

Lang geleden wilde ik naar de kunstacademie. Logisch: Ik tekende de hele dag. Pauzes bracht ik vaak door in de school-DOKA. Ik schreef in de schoolkrant, deed decorbouw en meer. Lekker dingen maken.

De zomervakantie naderde. Ik was net geslaagd voor de HAVO. Chris, de eigenaar van de broodjeszaak waar ik toen werkte vroeg me wat ik zou gaan doen na de zomer. Ik zei: “Eigenlijk wil ik wel naar de kunstacademie, maar ik ben nu toch te laat voor de aanmelding.” 

Het was eind mei. 

“Als dat is wat je wilt doen, moet je niet afwachten!” Zei Chris. De volgende dag ging de broodjeszaak op slot en reden Chris en ik naar Twente. Ik had me namelijk laten vertellen dat ik bij de AKI nog wel een kans had om aangenomen te worden. Van het één kwam het ander. Ik werd aangenomen en ik sta nu hier en niet in een broodjeszaak in Doetinchem. 

Titel van deze tentoonstelling is “Falling. Not Jumping/Vallen. Niet Springen” en is tevens de titel van de foto waar ik zelf op sta. 

Tijdens het samenstellen heb ik besloten alleen portretten te tonen. 

Deze zijn in de afgelopen 3 jaar genomen. Op het moment dat ik ze nam, had ik nog geen idee dat ze in deze samenstelling bij elkaar zouden komen. Toen ik mijn zelfportret erbij had gezet, begon het verhaal zich af te tekenen.

De geportretteerden zijn stuk voor stuk mensen die hun leven, in de afgelopen tijd een andere wending hebben gegeven. Aisha is vertrokken uit Twente, Jeff woont nu in Engeland, Paul heeft besloten zich volledig op handgemaakte jeans te storten, Patrick maakte een carriere-switch en Willem. Willem die meandert als de Nijl. Voor wie hem niet kent: Deze man weet waar de lurven van het leven zitten.

Zij springen, kiezen een richting. Ik bewonder dat in ze. 

Tot nu toe is mij vooral heel veel goeds komen toe-vallen. Zo heb ik bijvoorbeeld nooit echt hoeven te solliciteren. Er werd vóór mij (klemtoon gevalletje) gekozen of ik liet voor mij kiezen, zo lijkt het. Klinkt heel verwend, eigenlijk.. 

Terugkijkend, noem ik dat “Vallen”. Ik levert me over aan de zwaartekracht en zie dan wel waar ik uitkom: 

KWW. Niets mis mee, maar hoe rijm ik dat met de bewondering voor degenen die wel bewust voor een andere richting kiezen? 

Wat is een keuze? 

Mijn antwoord op dit moment: Eerst is er verlangen; een wens of een streven. De keuze is het besluit om er wel of niet iets mee te doen. 

Begin 2016 kreeg ik het verlangen om mijn fotografie tentoon te stellen. Hoe sterk dat ook was, ik maakte geen keuze om mijn verlangen te realiseren. Ik liet het op me afkomen tot het moment dat mijn Quinta Bies, net als mijn baas, Chris destijds, me een schop onder mijn reet gaf en mij dwong om hier te vragen of ik niet een keer kon exposeren.

Ik zou die besluiteloosheid aan twee oorzaken kunnen toeschrijven: Er op vertrouwen dat alles toch wel goed komt of gewoon koudwatervrees. Misschien een combinatie?….is dat erg? Kortom; voer voor psychologen en Dick Swaab en boekjeswijsheid, verkiezingen etc…lalala…

Verlangen en Keuze als thema vind ik dit ook wel mooi passen bij het begin van het nieuwe jaar. Goede voornemens slash verlangens en een paar frisse blikken die hier de zaak inkijken.  

We kijken naar portretten. Foto’s. 

Ik wilde de koppen levensgroot hebben. Vandaar dat ik ze op deze formaten heb laten printen. Ik heb het idee dat portretten er beter door binnenkomen. Ze zijn zwart-wit omdat ik in de meeste gevallen een zwartwitrolletje in de camera’s had zitten. Bovendien vind ik zwartwit hier in het Bolwerk ook wel lekker contrasteren met de steenrode muren. 

Tijdens het portetteren was ik wel altijd aan het kijken of er een bepaalde combinatie van zekerheid, standvastigheid en sereniteit uit de gezichten was af te lezen.

Ik hoop dat jullie het mooi vinden.